dag 7

De laatste dag van deze Duchenne Heroes tocht ging van Oostrum naar Nijmegen. Het werd een tocht van 91 km door zandbossen en natuurparken in de grensstreek met Duitsland. Iedereen was wat later gestart omdat we niet te vroeg mochten aankomen omdat de slot ceremonie pas om 16u startte. In het begin werd er nog rustig gefietst, maar na de  bevoorrading hadden we er al een hele meute ingehaald en we kwamen weer op stoom. We bleven goed door fietsen, het was net of we nog geen 700 km in de benen hadden. We bereikten Nijmegen rond 14u al en toen bleek dat we er als eerste waren. Er zat niets anders op dan te wachten op de slot optocht.
Maar het bijzonderste was, we hadden het gehaald! Ondanks de valpartijen, de pijn en... Beleefden we vele mooie momenten op de fiets!
De optocht naar het podium was wel het emotioneelste van de zeven dagen. Het zien van al die kinderen die samen met ouders of vrienden meereden, dat doet je wel iets, het is ten slotte om hen te helpen dat we dit deden.
We hopen dat er snel iets komt om deze kinderen te helpen, want het is pijnlijk om te zien hoe deze jonge kinderen beperkt worden in hun leven, vooral als je als ouder ook dan weet dat het steeds een beetje erger zal worden.
Laat ons hopen dat de 1062781€ die Duchenne Heroes opbracht daar iets kan aan verhelpen.

We danken graag iedereen die ons hierin in steunde

Groeten Dries en Ignace.

Link met meer foto's: https://picasaweb.google.com/despettersmtb/Despetters4duchenne?authuser=0&authkey=Gv1sRgCKKb8I745vTcdw&feat=directlink


 De eerste Leffe na de finish!

 Samen op het podium

De Westvlaamse helden

dag 6

Deze morgen terug voor een vlakke rit (700 hoogtemeters). We kregen al snel een afwisseling van lange graveldreven en pittige bosjes (a la de keuneleute!) De bossen konden we het best vergelijken met deze die we al reden in de streek van Mol, zand en slingerend tussen en rond de bomen. Later kregen we meer dreven. Toen kreeg Dries nog een ei op zijn buitenband en wat later was het zover, terug lek en buitenband stuk. Gelukkig hadden we alles bij, zodat we snel konden vertrekken. Ignace voelt zich nog steeds het best op zijn fiets(echt waar, zitten en liggen is lastig, maar fietsen dit is het beste!) Op het einde reden we dan samen met een oudere Nederlander en samen reden we dan een oranje brigade los, vol in de wind .
Het voelde goed aan dat we na meer dan 600km ook nog onze turbo konden laten aanslaan.
Morgen nog een rit van 80 km met op het einde een optocht in de straten van Nijmegen.
Vanavond krijgen nog bezoek van familie en vrienden die ons morgen in de laatste kilometers zullen steunen.
Van het thuisfront krijgen we veel vragen over hoe de sfeer hier is: opperbest, we raken de Nederlanders en  taal al een beetje gewoon. Wij genieten hier van elk moment!
Tot morgen (de reactie zal misschien wat later komen wegens de terugreis!)
Groeten aan alle thuisblijvers, nog even volhouden en we zijn terug thuis!

dag 5

Vandaag gestart voor een vlakke rit (toch nog 900 hoogtemeters) . We reden bijna de hele dag op de grens tussen Nederland en Duitsland. De hellingen waren vooral korte scherpe die je best met een koffiemolen verzet oprijdt. Daarna werd het platter en konden we voor het eerst in vijf dagen op de 'grote plateau' rijden.
Ignace voelde zich goed op zijn fiets, de pijn was te dragen dus konden we lekker vlammen in het vlakke Nederland. "Oude lullen, jullie zijn samen 100 jaar en wij kunnen niet volgen!" dat riepen 2 jonkies ons na.
Later reed Ignace nog pardoes in Dries zijn fiets nadat iemand voor ons gestopt was. Zijn voorwiel had een slag gehad en moest Ignace verder zonder voorrem, wat later prikte een losse spaak nog zijn binnenband stuk, zo hadden we op het laatst nog de nodig pech.
Uit eindelijk reden we 111km , 21km/u gem en hartslag Dries 141, Ignace 130
Morgen weer een vlakke rit van 120km. We zien het nog volledig zitten!
Tot morgen

dag 4

Deze morgen was het spannend bij het opstaan, hoe zou Ignace zich voelen na de val van gisteren? Hij had goed geslapen, en zag het zitten, ondanks de pijn om te starten. Na de start kregen we direct enkele stevige bultjes in de Voerstreek en met de nodige stenen in de afdaling. We waren uiterst voorzichtig want Ignace wou niet nog een keer vallen.  Daarna reden we over wat betere wegen.
Onze eerste lekke band zorgde nog voor wat vertraging want vandaag enorm veel pas gesnoeide doornhagen gezien. Na de 2de bevoorrading reden we Valkenburg binnen en dan volgde nog talrijke beklimmingen van de Cauberg met alle bossen er rond, allemaal korte maar lastige klimmetjes. Dries begon wat spanning te voelen in de onderrug en Ignace zijn pijnstiller was ook afgewerkt. Het laatste deel was gelukkig iets minder lastig zodat we na 7u de finish bereikten. gem 17km/u.
Vanaf morgen is het vlak, dus het lastigste lijkt achter de rug, nu nog drie dagen volhouden!
tot morgen


ps groeten aan het thuisfront, en respect voor de last dat we jullie bezorgen.
ps sorry voor de soms taal en stijlfouten maar na 100 kilometer is blijkbaar ook het hoofd  leeg!

dag 3

Goed uitgeslapen stonden we deze morgen aan de start voor de 3de etappe van Duchenne
We kregen direct enkele stevige klimmetjes voor de wielen in de omgeving van onze camping in Spa d'or.
Vandaar reden via Eupen richting Duitsland. Daar kregen wat problemen met de gps omdat  de hoofdwegen zwart kleur hadden en onze te volgen route ook, gelukkig hadden we dit redelijk snel door zodat we niet tever omreden( intussen kregen we al sms'en van de volgers uit Belgie dat we verkeerd waren!)
Via Duitsland reden we naar het drielanden punt. Na enekele steile klimmetjes stonden bij de toren tussen de 3 landen. Intussen hadden we al veel groepen ingehaald en later bleek dat we toen zelfs als eerste aan het rijden waren( is geen wedstrijd, maar doet wel deugd als je ziet dat die hollanders met hun duur materiaal het ook moeilijk krijgen.)
Toen moesten we nog 1 klimmetje en toen viel Ignace. Zijn stuur raakte zijn ribben. Hij had enorm veel pijn het eerste moment. Na een 5 tal mimuten kroop hij weer op zijn fiets en we probeerden rustig verder te rijden. Zo bereikten we ondanks de pijn de finish.
Na de douche gingen we bij de dokter langs en die stelde vast dat er niets gebroken is, enkel gekneust.
Bewegen is goed zei hij, en toen zag je aan Ignace zijn ogen, ik ga morgen weer fietsen.
Laat ons hopen dat morgenochtend we samen kunnen starten!

Wist je dat de Nederlanders de naam Ignace niet kunnen uit spreken! Een meisje dacht zelfs dat hij 'je jas' heet.
Wist je dat Dries vandaag de eerste blaren heeft!
Wist je dat we vandaag 107km met 1700 hoogtemeters reden gem 17km/u en hartslag van 131(beide)

tot morgen!

Dag 2

Deze morgen vertrokken voor de koninginnenrit van Duchenne. Ignace had wat last van gezonde stress. We konden wat vroeger straten omdat het een lange dag zou worden. Dit maal hadden we de juiste tracker gekregen zodat het thuisfront ons nu echt konden volgen.
De zon kwam eral snel door, wat deugd deed na de klets natte dag van gisteren. Hier en daar had de regen de padjes verandert in een 'creme au beurre' weg. We hadden wat minder stijle klimmetjes dan gisteren in het begin, maar er moest nog van alles komen. Net voor de eerste bevoorrading schoot Dries uit zijn pedaal en kwam met de kuit onder het grote tandwiel, wat bloed maar gelukkig niet diep.
We reden in een schitterend landschap, we hebben alles gehad, bossen, weiden, stenen, beekjes, rotsen, rivierbeddingen,... jammer dat we niet altijd tijd hadden om van het decor te genieten.
Ignace kreeg dan wat problemen met zijn versnellingen en op het einde merkte hij pas bij de afdaling dat zijn achterwiel tegen de rem sleepte(vandaar dat hij dacht dat hij kapot en het moeilijk kreeg bergop.
Uit eindelijk bereikten na 7u 30 min de finish, de 102km legden we af met een gem van 15km/u
Morgen wacht ons de voerstreek ook met heel wat klimmetjes, dus nog eens goed proberen te slapen...
Tot morgen

dag 1

Eindelijk was het zover, deze morgen gingen we start en dan nog als laatste(startnr 311&312)
We konden dus beginnen met inhalen. In het begin was het wat zoeken met het gps toestel.
We kregen direct enkele serieuze hellingen en Ignace zijn adem wilde eerst niet 'breken'.
Toen begon het ook nog harder te regenen, de donder en bliksem zorgden voor het extra klank en licht spel. Het vele water maakte de hellingen nog zwaarder.
na de eerste bevoorrading werd het parcours wat vlakker en we kregen meer kans om te recupereren.
Na wat klimmetjes in Vielsalm. bereikten we de finish.
De 90 km legde we af met gem van 17,5  ,gem hartslag 141 en totaal 5u40min onderweg.
Nu goed eten en slapen voor de loodzware rit van morgen.
tot morgen